Alleen in het donker

Ik had nog nooit meegemaakt dat het zό donker kon zijn. Volledig omhuld door de duisternis concentreerde ik mij op het achterlicht van degene die voor mij fietste, het enige contrast dat voor mij nog enigszins zichtbaar was. Maar tevergeefs, ik zag het lichtspoor een vaag schijnsel worden en al heel snel was ik alleen met het donker.

Een poos geleden, nog voor ik wist van mijn progressieve oogziekte, werd ik met een van mijn angsten geconfronteerd in deze huiverige situatie. Ik was op een feest van een vriend, midden in een bos. Na een gezellige avond vertrok ik als een van de laatsten van het feest en samen met een groepje mensen fietste ik terug naar huis.

Vanwege het tempo van de groep en het pikkedonker lukte het mij niet om de rest bij te houden. Ik was echter niet in staat om te roepen dat ik hen niet kon bijbenen. Ik wist dat ik nachtblind was, maar dat had ik nooit aan mijn vrienden verteld. Ik durfde en wilde eigenlijk vooral geen hulp vragen. Maar daar stond ik dan: midden in een donker bos, niet wetende welke kant ik op moest omdat ik niets kon zien. Ik wist bijna zeker dat ik als laatste van het feest was vertrokken en dat de kans klein was dat ik nog iemand zou tegenkomen. Of beter gezegd: iemand míj zou tegenkomen.

Voor mijn gevoel heb ik een eeuwigheid alleen in het donker gestaan. Aan twee dingen hield ik mij vast. Eén: probeer niet in paniek te raken. Twee: beweeg niet te veel, want als er nog iemand langskomt, dan moet ik in de buurt van het pad zijn. Uiteindelijk zag ik langzaam de contrasten van een lichtje mijn kant op komen. Het bleek een feestganger te zijn die nog was blijven plakken. Dit keer vroeg ik wél om hulp en ik moest aan hem uitleggen dat ik nachtblind was en geen hand voor ogen kon zien. Omdat ik mijn kwetsbaarheid had getoond ben ik uiteindelijk veilig thuis gekomen.

Dit was een van de eerste keren dat voor mij duidelijk werd dat ik iets niet meer kon. Tien jaar verder werd duidelijk dat ik retinitis pigmentosa heb, en dat nachtblindheid een van de voortekenen van die oogziekte is. Gaandeweg heb ik geleerd dat het niet erg is om je kwetsbaar op te stellen en dat wanneer je dit doet, mensen altijd bereid zullen zijn om je te helpen.  Sterker nog, af en toe moet je hulp vragen, anders sta je in je eentje in het donker.